Ahbap, bir eskimeyen zaman söyleyişidir. Senli benli olduğumuz ve yakın konuştuğumuz kimseleri bu sıfatla çağırırız.

Bu guruba dahil ederiz. Günümüzü, zamanımızı, halimizi ve ahvalimizi çoğunlukla paylaştığımız ve sevdiğimiz kimseleri bize anlatır. Bu kimseler anlaştığımız, uzlaştığımız, buluştuğumuz ve yakın konuştuklarımızdır. Bu yakın arkadaşlığa, bir kısım okumuşlarımızın ve kimi erkân arasındaki deyişi ile muhip de deriz. Bu yakın arkadaşlar artık bizim için artık yaslanacak duvar gibi, bir yol refiki olmuş demektir. Refik dediysek yolda bulduklarımızı değil, bir daha terketmemek üzere yola çıktıklarımızı anlatır bize. Değiştirilmez artık hiç bir şartta yola çıktıklarımız, hiç bir yolda bulduklarımızla. Birden fazla olan bu guruptaki dostlarımızı topluca muhibban olarak adlandırırız.

Beraber yenilip, içilen ve gezilip dolaşılan türden içli dışlı, olabildiğince yakın olanlar bizim ahbap çavuş olduklarımızdır. Kimi zamanda yeni karşılaşmalardaki tanışmalarla ahbap oluruz. Ama en kıymetlisi de yola çıktığımız bu kimseleri bırakmadan bir ömür vefa, sabır, sebat ve olgunluk göstererek ahbap kalabildiklerimizdir.

Klasik sistemimizdeki bir ifade ile evvel refik bağdel tarik(önce tanışma/arkadaş, sonra yol ve yolculuk) diyerek bu tanışmalara bir girizgah yaparız.

Eski tanışlar ile yeni karşılaşmalar ve yeni keşiflere çıkarsak tekrar eski harmanları savurmaya başlar, yeniden ahbap çıkarız. Otu çeker köküne bakarlarmış. Bizde ahbabın........

© Maarifin Sesi