Gecenin karanlığında bir yıldız gibi parlayan, ama asla ışığını sana ulaştıramayan bir duygu: Kimsesizken aranan sevgi. Bu sevgi kalbinin en derin köşelerine sakladığın saf bir his; ne dokunabilirsin, ne de sarılabilirsin ona, ama her daim oradadır, hissedilendendir. Ağaçların yapraklarını döktüğü, rüzgarın hışırdadığı o kasvetli sonbahar günlerinde kalbinde bir kelebek kanat çırpar gibi hissettiğin, tarifi mümkün olmayan bir acıdır..

Bu sevginin nafile çırpınışları, belki de en dokunaklı romanların, şiirlerin ve şarkıların ilham kaynağı bile olamamıştır. Çünkü dinlemeyiz çaresiz sevgiyi soran çocuğu. En gerçek duygular, en derin yaralardan doğar. Senin o narin kalbin, bir papatya gibi açar ve her bir yaprağı........

© Maarifin Sesi