Ahmet Efendi çubuğu eline alır dediğimi tekrar edin diyerek başlardı sözüne. Yerdeki minderlere oturmuş bütün çocuklar gülüşürdü. Çubuk büyük erkek çocuklarının kafasında birer tur atar biz minik kızlara gelince dururdu. Kelimesini tekrar ederdi “li-ilafi kureyş” Çubuk bizim aramızda olduğu için suspus olur itaat ederdik. “li-ilafi kureyş” Ahmet Efendi çubuğu yere vurur tekrar ederdi “li-ilafi Kureyş bu sefer bağırarak tekrar ederdik. “li-ilafi kureyş” Şimdi düşünüyorum da merhum çok iyi adamdı fakat li-ilafi’den ileriye gidemedik ama mıh gibi kazındı aklımıza “li-ilafi kureyş. Her yıl Elif-b-biter Kur’an‘a geçerdik Ketebe-keteba-elham-nas-biter, li-ilafiye geçerdik ki okullar açılırdı. Ritmik saymalar, çarpım tablosu, bin bir gece masalları, Keloğlan derken yaz gelir yeniden Elif- Be-Te-Se- salli barik-elham-nas-ketebe-Kateba ve li-ilafi derken yaz bitti başlasın iki-dört-altı-sekiz velhasıl hiçbirini tastamam edemedik.
Ahmet Efendi ölünce ezanları Hayrettin okumaya başladı hoca olmadığı için elif-ba öğreten de olmadı. Hayrettin onun tabiriyle “bana deli diyenlerdir deli” diyordu, ama iyi ezan okurdu köyün delisi. Aramızda kalsın bunu........

© Maarifin Sesi