‘Türkiye’de beklentilerimizin karşılık bulmamasının temel sebebi nedir ve bunda bizim bireysel ve kolektif sorumluluğumuz var mı?’ temel sorusunu sormamak için adeta bütün ülke ilgisiz-alakasız dolambaçlı güzergâhlarda ömür tüketiyor. Anlamlı bir çözümün neden üretilmediğini, neden hayata geçirilemediğini söylemiyorum. Zira çözüm ancak yürürlükte olanın ‘temelleri” ile, yürürlükte olan “paradigmanın” ideolojik-felsefi kodlarıyla hesap görüldüğünde ve görülen hesabın kalitesi ve kalibresi ile bağlantılı olarak ortaya çıkabilir. Dikkat edelim lütfen, ‘çıkar’ diyemiyoruz. Çözümün çıkma ihtimalinden bahsediyoruz. Özellikle içinde olduğumuz modern hayat sadece bazı hususiyetleri dolayısıyla değil muhtemelen temel niteliklerinden birisi olan hızlı değişim-dönüşüm dinamiği nedeniyle her çözümü geçici kılmakta ve dolayısıyla ilgili alana ilişkin sürekli çözüm üretme zarureti ile bizi karşı karşıya bırakmaktadır. Bunun da hepimizi “ibn’ül vakt” olmaya çağıran, içinde bulunduğu bağlamın koşullarını bilen, çözüm arayışlarını bu koşulların imkân ve kısıtlılıklarını gözeten bir okumaya dayandıran bir varoluş biçimine yönlendirdiği ortadadır.

Kesintili bir varoluş içindeyiz. Modern zamanlarda, modern koşullarda hayat sürüyoruz ancak hesabını görme imkânından mahrum kaldığımız geleneksel bir yapıyı, ilişkiyi bunun içinde sürdürme refleksleriyle hareket ediyoruz. Bu durumun kendisi kopukluk oluşturuyor ve kesintili varoluş biçimi dediğim şey de tam da burasıyla ilintili. Bu kopukluğu, tıkanıklığı, reflekslerle, savunma mekanizmalarıyla, kritik koşullarda siyasi, ekonomik, kültürel bir maruz kalışın neticesinde içe kapanma tepkileriyle şekillenmiş handikaplı varlığımızı kendimiz ve gelecek........

© Maarifin Sesi