“O yâr gelir

Yazı da yaban

Gül olur

Yâr yâr / Gül olur…”

* * *

Ya bir gün bırakıp giderse beni? Yoruldum derse. Bir daha hiç göremezsem yüzünü? Ellerini tutamazsam. Yitirirse anlamını nefes almalarım. Kırılırsam çöp çöp. Dağılırsam toz toz. Penceremin kenarında büyüyen sardunya küsmez mi güne? Pas tutmaz mı içtiğim su? Akşamları yıldızlar sönmez mi tekmil? Ya bir gün bırakıp giderse beni? Bırakıp gider mi? Vurur mu yüreğimin can evini kendi elcikleriyle? Kokulu elcikleriyle… “O yâr gelir / Yazı da yaban gül olur / Yâr yâr.. Gül olur”… Ya bir gün gelmezse?

* * *

“Yüzün görsem

Tutulur dilim

Lâl olur

Yâr yâr / Lâl olur…”

* * *

“Eldivenlerini çıkarmışsa ellerini görmemek olmaz / Elleri gümüş şamdanlarda beyaz mumlardı” dedi Nazım. Atillâ İlhan: “Ne kadınlar sevdim zaten yoktular”. Ve daha nice ozan. Hep bir şeyler söylediler, yazdılar. Yazdıklarını yaşadılar. Ya da yaşamış gibi yazdılar. Ama hepsi. Hepsi göğüs kafeslerinin o en yumuşak yerinde bir vuruşu taşıdılar. Tel tel… Tül tül… Pul pul… Saz oldu­lar. Söz oldular. Mey oldular. Senin gibi. Benim gibi. İnsan kadar eskidir sevmek. Sevmek kadar yenidir yürek.“Yüzün görsem tutu­lur dilim / Lâl olur”. Yâr, dilim sana Lâl’dir…

* * *

“Aşka düşen

Divane gezer

Del olur

Yâr yâr / Del olur…”

* * *

Sana ait duygularım içimin toprağını sürüyor pulluk pulluk. Omuzlarıma dökülen düz uzun saçlarımın her bir telini........

© Kıbrıs Gazetesi