Bir süredir kutsal toprakları ziyaret amacıyla Mekke’deyim. Buralarda olmayı her daim sevmişimdir. Buralara gelme duygusu bir imanı, bir sevgiyi tamamlama güdüsü aynı zamanda. Somutlaştırmak maksatlı… İzinden gittiğin peygamberin yürüdüğü yollarda yürümek, yaşadığı şehirde dolaşmak, vahyin indiği dağlara bakmak ve o dik yokuşlara varoluş kaygısıyla tırmanan peygamberin heyulasını düşünmek… Hepsi farklı bir iklimin buharı.

Aslında en çok insan suratları bu yolculuğun bendeki anlamı. Dünyanın neresine gidersem gideyim en çok ibadethaneleri ziyaret eden insanların duygu durum ifadelerine odaklanırım. Başka hiçbir anda görülmeyecek bir ifade, bir hayranlık, bir temaşa vardır. “Aynı duyguda birleşme hali” belki elde edilebilir fakat açıklaması zor bir iman tezahürüdür.

Burada, Kabe’nin hemen ucundaki manzaralı otel odasında dünyanın kendisine sunduğu kolaylıkları sonuna kadar sıyıran isimler olduğu gibi, Bangladeş’te hayatı boyunca bu yolculuğa çıkabilmek için tüm parasını asgari yaşam koşullarına sabrederek biriktirenler de vardır. Gençliğinin en güzel zamanlarında bembeyaz bir ihramın içinde kelebekler gibi parlayan yağız delikanlılar da vardır, yaşlılığın belini büktüğü o halde, çocuklarının tekerlekli sandalyesini ittiği, ömrünün sonlarına gelmişler insanlar da vardır. Çocuklar vardır. Kediler, kuşlar, çekirgeler…

Neden emrolunduğunu anlamlandıramadığın bir ibadetin içinde koştururken, insanlığın var olduğu günden beri var olan o evin karşısında ağlamaya, bazen sebepsiz ağlamaya, kimi zaman kahkahalarla gülmeye başlarsın. Aslında en çok deneyimlediğin şey, orada hiçbir sosyal statünün öneminin olmayışıdır. Aynı dairede dönerken zemzem bidonlarını dolduran bir işçi ya da çöp toplayan bir görevli binlerce işçisi olan bir patronun ayağına basar fark etmeden. Bu sınıfsızlık, bu eşitlenme hali tıpkı bir mahşer provası gibidir ve bu duygu her insana lazım olan duygudur. Irkların, maddiyatın, makam ve mevkilerin nötrlendiği o iklimi solumak güzel bir hikmettir.

Tüm bu........

© Karar