Kültür, sanat, hususen müzikle ilgili yazılar yazmayı çok severim çünkü müziğin her türüne ayrı bir ilgim vardır. Neredeyse kendimi bildim bileli…

Musikişinas bir ailede büyüdüm. Babam işten arta kalan zamanlarda koro çalışmalarına giden, Kubbealtı Musiki Cemiyeti’nde nazariyat dersleri alan ve evde devamlı ud çalmaya çalışan bir isimdi. Amcam da konservatuar öğrencisiydi ve çok iyi bir saz üstadıydı.

Babamın ud meşkleri aldığı isim Hüseyin Cahit Gözkan’dı. Hayatıma ve hayatımıza en derin izler bırakmış bu Sufi kişilik, dönemin hatta asrın en büyük ud üstatlarından birisiydi. Kendisiyle musiki cemiyeti vasıtasıyla başlayan tanışıklığımız aynı zamanda büyük bir hukuka dönüştü ve biz zamanımızın büyük bölümünü Çiftehavuzlar’daki köşkünde, o büyük sanatçıların yanı başında geçirir olduk.

Sabah kahvaltıdan sonra başlayan ve gece yarısına kadar süren bu meşklerde kimler yoktu ki? Safiye Ayla, Müzeyyen Senar, Ercüment Batanay, Yusuf Ömürlü, Nevzat Atlığ, Tanburi Lahika Hanım, Ünal Ensari, İnci Çayırlı… Daha aklımıza gelmeyecek ve zamanın en önemli musiki üstatları…

Saatler süren ve en değerli eserlerin terennüm edildiği bu toplantılarda, müziğe es verildiği anda Cahit Gözkan’ın anlattığı menkıbeler hem biz çocukların hem de orada bulunan herkesin hayranlıkla dinlediği söylencelerdi. Bazen kendi tasavvuf öğrenciliğinin anekdotları, bazen hayata, Osmanlı’ya, batılılaşmaya dair notlar, bazen büyük bir cam tüccarı olmanın getirisi olan hayat tecrübeleri, bazen de sahih bir Müslüman olmanın yaratmış olduğu bilinçle anlattığı dini mefkureler…

Bu şanslı iklimi kenarından kıyısından görebilmiş son nesle aitim elbette. İnceliğin ve letafetin her türlüsüyle, bir İstanbul edebiyle başkaca nasıl hemhal olabilirdik ki? Bayram sabahı küçükten büyüğe doğru sıraya girerek bayramlaşmanın ve hediyeleşmenin o büyülü anları, her zaman karşısındaki ve ruhunu ön plana alan o zarif fedakarlıklar, yumuşak bir ses tonuyla teşekkür etmeler ve her türlü hami edinebileceği halde hep işlerini kendi kendine........

© Karar