Mart ayında küresel emeklilik endeksi yayınlanmıştı. Endekse göre emekliler için en yaşanabilir ülkeler yüzde 83 ile Norveç, yüzde 82 ile İsviçre ve yüzde 81 ile İrlanda’ydı.

Emeklilik refahı hemen her rapora baktığımızda İskandinav ülkelerinde el değiştiriyor. Fakat Türkiye ise günden güne gerilemekte. Hatta son endekslerde sonuncu duruma yerleşmiş vaziyette…

Sonuçlara göre Türkiye’de yaşayan emekliler, gelir açısından yüzde 36 ile dünya sonuncusu…

Hindistan ve Türkiye’yi aynı yerde andığımız bir başlık. Emeklilik.

Durum her zaman bu kadar vahim değildi elbette. Türkiye 2017 ve 2018 yıllarında emekliler için yaşanabilecek ülkeler arasında bir sıralamadaydı. Şimdi ise yaşam kalitesi açısından ise 44 ülke arasından Brezilya ile birlikte yüzde 36 ile sondan ikinci oldu. Aynı açıdan Türkiye’den daha kötü durumda olan ülke ise yüzde 10 ile Hindistan. Evet Hindistan. Okurken dahi insan şaşırıyor.

Alınan paranın enflasyon karşısında erimesi benim en yakınlarımda dahi izlediğim bir durum. Aldıkları para hayatın akışındaki giderlerden sadece birisine yetebilir. Gıdaya, faturalara, eğer evi yoksa kiraya- evet, sadece bir tanesine yetebilir.

Oysa emeklilik, “bir kişinin genellikle hayatının ilerleyen yıllarında iş gücünden kalıcı olarak ayrıldığı zamanı” ifade eder. Emeklilik, zamanında yapılmış tasarrufların ve yatırımların hayatın geri kalanında desteklemeye yeterli olduğu finansal bağımsızlık fikriyle eş anlamlıdır.

Çocuklarıyla birlikte yaşamaya başlayan emeklilerden, geçinebilmek için yeniden düşük ücrete çalışmaya başlayanlara, ömrünün kalan kısmını geçim kaygısı yaşamadan geçirmesi gerekirken ev sahibi ile mahkemelik olanına, yatırımlarını satmak zorunda kalana kadar skalamız geniş…

Şu bir gerçek ki bu günler göz göre göre geldi. Ülkenin yaşadığı fecaat ekonomik koşullar önce düşük gelir gruplarını vurdu. Hatta emlak ilanlarında “memura, bekara, öğrenciye uygun” ibarelerinden sonra yeni bir açıklama daha türedi, “emeklilere uygun”

Emeklilere uygun olan........

© Karar