Sihirbazlık gösterisi yapanlar, ellerine, ellerinde tuttukları nesneye odaklanmamızı isterler.

Az sonra gözlerimiz önünde gerçekleşecek ve bizi hayretler içinde bırakacak “numarayı” kavramak, illüzyonistin ipliğini pazara çıkarmak için tüm dikkatimizi ellerine veririz.

Gariptir: Sihirbazın ellerine ne kadar odaklanırsak, ne yaptığını anlamaktan o kadar uzaklaşırız.

Çünkü sihirbaz “numarasını”, dikkatimizi yoğunlaştırdığımız yerde değil, sınırlı dikkat kapasitemizi bütünüyle tahsis ederken boş bıraktığımız yerlerde yapar.

İllüzyonistlere dilimizde “gözbağcı” denilmesi boşuna değildir. Gerçekten de bu meslekte işin püf noktası, seyircinin gözünün en iyi gördüğünü sandığı anda bağlanmasıdır.

İllüzyonistlerin istifade ettiği zaafımız, aslında sadece bir kısmını görebildiğimiz resmin tamamını bütün detaylarıyla gördüğümüzü zannetmemizdir.

Dikkatimizi odakladığımız nesnelerin bize bakan yüzlerini net şekilde görsek bile, o dar odağımızın hemen çevresinde görüntü flulaşır.

Fakat beynimiz büyük resmi tamamlayarak, baktığımız manzaranın sanki her tarafını aynı netlikte görüyormuşuz gibi hissettirir.

Her detayı gördüğümüze o kadar kani oluruz ki, nasıl olup da o tavşanın “gözümüzün önünde” ansızın peydahlanıverdiğine, yahut az önce illüzyonistin elinde tuttuğundan emin olduğumuz iskambil kartının bir anda nasıl sırra kadem........

© Karar