Dindarlık hassasiyeti taşıyan bir insan olarak, son yıllarda camilere gönül huzuru içinde gittiğimi söylersem bu cümle eksik kalır.

Çünkü camilerin mehabetini bozan, yüreklerimize ruhsal zenginlik değil, kasvet bırakan camilerdeki ideolojik atmosferden şikayetim var. İslam’ın esasını oluşturan ahlakı gündemlerinden çıkarıp görsel bir dindarlık anlayışıyla dinin özünü gölgeleyen hocalara itirazım var.

Bu yüzden de son dönemde camileri kuşatan bu ideolojik atmosferden uzak durmak için, özellikle Cuma günleri vaizlerin kalbime eziyet veren konuşmalarına yakalanmamak için tam ezan vaktinde camiye gitmeye özen gösteriyorum.

Ama bu politikam her zaman başarı ile sonuçlanmıyor. Nitekim iki hafta önce M. Kemalpaşa’da Cuma için bir mahalle camiine tam ezan okunurken girdim ve gördüm ki vaiz konuşmaya devam ediyor. Evet vaiz efendiye yakalanmıştım, hem de ne yakalanmak… Hatırladığım kadarıyla vaiz bütün coşkusuyla biz fanilere şöyle sesleniyordu: “Değerli müminler! Bu dünyada sabırdan daha güzel bir meziyet yoktur, sabredin, halinize şükredin. Başkalarının elindeki mala-mülke, paraya sakın tamah etmeyin, elinizdekiyle yetinin ve bol bol şükredin ama sakın itiraz etmeyin…”

Vaaz bu minval üzere devam etti ve şükür dualarıyla sona erdi. Camideki insanlar huzura kavuştu mu bilemem ama benim içime koyu bir kasvet çöktü.

Belki bütün dönemlerde camilerdeki manzara üç aşağı beş yukarı hep böyleydi. Ama sanki son yıllarda camiler bir taraftan alabildiğine siyasal mekanlar haline dönüştürülürken, bir taraftan da cami cemaatinin, özellikle ülkede yaşanan........

© Karar