Yıl olmuş 2025…
Türkiye her yaz yeniden yanıyor. Ağaçlar, hayvanlar, insanlar… Toprak, hava, umutlar… Hep birlikte kül oluyoruz. Her yıl aynı senaryo, aynı ihmal, aynı sonuç. Fakat bu kez Eskişehir’de yaşanan, sadece bir “yangın” değil; bu, göz göre göre işlenmiş bir insanlık suçudur.

5 orman işçisi…
5 AKUT gönüllüsü…
Canlarını ortaya koyarak alevlerin içine yürüdüler. Ama yürüdükleri yer, müdahale alanı değil, hazırlıksızlığın pusuda beklediği bir ölüm tuzağıydı. Koruyucu kıyafet yoktu. Ekipman eksikti. Yangın söndürme uçakları ortada yoktu. Koordinasyon yoktu. Devlet, orman emekçilerini ve gönüllü kahramanları koruyamadı. Bile bile ölüme gönderildiler.

Bu bir kaza değil.
Bu bir kader hiç değil.
Bu, bile isteye işlenen bir ihmal zincirinin son halkasıdır.
Adına açıkça cinayet demekten çekinmemeliyiz.

Sormak zorundayız:
Türkiye gibi yangın riski yüksek bir ülkede, hâlâ yangınlara karşı ulusal bir kriz yönetim planı neden yok?
2021’den bu yana yaşadığımız büyük yangınlardan hiçbir ders........

© Karadeniz'de sonnokta