Ellerin kadar düzenli cümlelerim olsun isterdim. Devrik yalnızlıklar kaldı payıma senden. “Öyle ağır yalnızlığı herkese vermiyorlar” dizesini benim için yazmıştı sanki Attilâ İlhan. Harap olmuş bir mihrabın önünde hurufat harbinden arta kalan harabe gibiyim şimdi. Bu dünyada ‘ya bir yolcu ol ya da bir garip’ sözü en çok da seni hatırlatırdı bana. Ben garip bir yolcu oldum hep ne yol ne yolculuk yorgunluktu benim için. Anladım ki yürümekten çok beklemek yorgunluktu ve ben yürürken beklemek temalı yorgunluklar biriktirdim heybemde senin için. Eksiltmedim heybemdekini, eksildim ama hiç eksiltmedim seni.

Suskunluklara anlam kazandırmaktı yürüyüşüm. Sevdiğinin ardından tek mevsimi ‘sonbahar’ olanlara özeniyorum gizli gizli. Olsaydın, diz boyu yalnızlıklara ellerinle kırmızı karanfiller dikerdin. Dokunduğun diken olsa rengârenk çiçek açardı, bunu en iyi beklenmedik baharlar bilirdi. Başıma gelen en güzel şeyken sen, şimdi yaşamak başımı döndürüyor sensizlikten. Başımla belada başım, saçların bir arşın güneşi bile örtmezken.

Hep gideni sever insan. Daha çok gidip de dönmeyeni. Ama en çok da gidip de dönemeyeni sever. Hep gitmek temalı gözlerin vardı senin. Gitmenin tiryakisi bir renkte giderdin gittiğin zaman. Gitmek bir renkti sende. Mavi, gitmenin rengiydi senin gözlerinde, özlemenin en koyu rengi.

Edip Cansever’in ‘Göğüne benzer ki gözyaşları mavidir’ dediği gözyaşları senin midir? Mavi kaderdir, ben de bunu yeni öğrendim. Söylesene, senin de gözyaşın mavi midir? Zifiri karanlıkta ışığı yanan tek evdi senin gözlerin. Ben denize vurgunum bilirsin, hep denize çıkan yollarım olsun isterdim. Söylesene, beni denizsiz bırakmayı kimden öğrendin?

Di’li geçmiş zamanların doğurduğu çocuktum ben. Geçmiş sözcüğünün miş’ine geç kaldığımdan, adımı miş’li geçmiş zaman koymuşlar. Hep hükümlü kaldım şimdiki zamana yetişememek suçundan. Peşin hüküm giydim her seferinde, veresiye yakışmaz diye bana. Bir namaz vaktini........

© İnsaniyet