Türkiye siyaseti, yeni bir seçim arifesinde.

AK Parti, CHP'ye kaptırdığı belediyeleri geri almak isterken, DEM Parti de belediyeleri kayyımlardan geri almak istiyor. Seçimlerin ana gündemini ise Cumhurbaşkanı seçimlerinde olduğu gibi "ittifaklar" oluşturuyor.

Peki, Türkiye'de siyasi partiler neden ittifak yapmak zorunda kalıyor?

Sorunun en kestirme cevabı cumhurbaşkanlığı hükümet sisteminin getirmiş olduğu yüzde 50 1 zorunluluğu. Partilerin hiç birisi tek başına yüzde 50'yi geçemeyince başka partilerle ittifak yapmak zorunda kaldı.

Batı demokrasilerinde "uzlaşma kültürü" oldukça yaygın. Batı toplumu ve siyaset eliti ittifak yapmaya alışkın.

Uzlaşma, bir kültür olarak yaşanıyor. Ne var ki Türkiye siyasetinde ittifak, daha çok "rant paylaşımı" üzerinden yürüyor.

Normal bir demokraside ittifaklar, tarafların makul olana doğru ideolojik ve siyasi esneklik göstermesinin önünü açar. Türkiye'de ise ideolojik ve siyasi esneklik değil, "rant esnekliğinin" önü açıldı. İttifak görüşmeleri "kimin neyi alacağı" üzerine inşa ediliyor.

Bu durum, haliyle siyasi partilerde bir "kimlik melezleşmesine" neden oluyor. Özgünlük giderek yok oluyor. Kuruluş ilkeleri, duruş, siyasal karekter ve söylemde bütünlük buharlaşıp uçuyor.

Bugün ne AK Parti eski AK Parti. Ne de CHP eski CHP.

Burada özünü korumayı başarmış 2 partiden söz etmek mümkün.

MHP ve Dem Parti.

MHP'nin durumu net. Son 4 seçimde de AK Parti ile ittifak yaptı. Türkiye sathında ideolojik yayılma gösterdi. Artık siyasette belirleyici. Kazanan taraf.

Dem Parti ise hem ideolojik hem de siyasi anlamda kaybediyor.

İttifak görüşmelerinde partnerleri onlarla fotoğraf karesi bile vermekten çekiniyor.

"Cumhur İttifakı - Millet ittifakı" ikileminin en çok "kriminalize edilen" partisi.

Peki, bunun sebebi tek başına AK Parti'nin MHP ile ittifak yapmasının oluşturduğu "milliyetçi atmosfer" mi?

Dem Parti'nin hataları yok mu?

Elbette var.

Bu hata 17 Mart 2015'te Selahattin Demirtaş'ın tek cümle ile biten grup toplantısında........

© Independent Türkçe