Bir yandan kendi aşk dünyamı düşünürken yıllar önce dinlediğim bir anekdot geldi aklıma:
“Adamın biri bir kadına âşık olur.
O kadar çok sever ki şiirler yazar sevdiğine…
Kadın adamın aşkına karşılık vermez ve başkasıyla evlenir.
Şair kendini geliştirir, sürekli çalışır.
O kadar çok yazar ki günün birinde ünlü̈ bir şair olur.
Ülkenin her yerinde şiir dinletileri yapmaya başlar.
Bir gün o eski sevdiği kadının yaşadığı kente düşer yolu.
Orada şiir dinletisi yapar. Bunu duyan kadın da, kocasını alıp dinletiye gider.
Dinleyenler arasında sevdiği kadın ve kocası da vardır.

Kadın çıkışta şairi bekler ve karşılaştıklarında:
“Beni tanıdın mı?” der.
“Hayır, tanıyamadım” diye cevaplar şair.
Kadın unutulmuş̧ olmanın şaşkın ve kızgınlığıyla:
“Nasıl tanımazsın? Yıllar önce deliler gibi âşık olduğun, sana bu şiirleri yazdıran kadınım ben. Beni unutamazsın sen. Seni şair yapan o güzel kadın benim” der
Şair, şöyle bir bakar kadına, yılların öcünü alırcasına şöyle der;
“Keramet sende olsaydı, o kolundaki de şair olurdu.”

**

Şiirlerini, kitaplarını çantasına doldurup…
Yürüyüp gider şair…
Ardında o büyük sevdasının gözyaşını bırakıp, ağır adımlarla yürür karanlık sokaklara doğru. Ve alaca karanlığın içine doğru, gözden kaybolur şair…
Yüreğinde bir yalnızlık acısını yaşayarak…

Kitaplarında dile gelen sevdasına tek başına sahip çıkarak yürüyüp gider, kaybolur gözden…

Kadın olduğu yerde hareketsiz kalakalır. Şairin bir zamanlar saçlarını okşadığını, ay ışığında kendisine yazdığı şiirleri okuduğu aklına gelince gözlerinden usulca akar gözyaşları…

Şairden sonra ne şiir okuyanı olmuştur ne de kendisini........

© Hürses