Takvimlerin 18oo’lü yıllarını gösterdiği zamanlar…

Okullarda not sistemi yok!

Usta çırak ilişkisine dayanan bir eğitim sistemi mevcut…

Eğitimciler tek tek öğrenci yetiştiriyorlar ve mümkün olduğu kadar fazla sayıda öğrenci ile çalışarak daha çok para kazanmanın peşindeler çünkü öğrenci sayısının düşmesi, az para kazanmak anlamına geliyor. Ne kadar çok öğrencin varsa o kadar çok kazanıyorsun… Eğitimin temeli ve öğrenciye puan vermek fabrikalarda parça başına ücret ödeme mantığı gibi işliyor.

Öğrencinin dersi öğrenmiş olmasının tek kriteri hocasının kanaati oluyor.

Öğrenci mezun olduğunda işverene ders aldığı öğretmenin ismini veriyor.

İşe girişlerde tek ölçü kişinin ders aldığı hocası…

Hoca, “bu çocuk iyi derse” tamamdır.

Öğretmen meşhur birisiyse işe girişler de o kadar kolay oluyor.

Bu nedenle öğretmenler, öğrencileriyle bire bir ilgilenmek zorunda olup en iyi şekilde öğrenciyi yetiştirmek gibi bir çabaları var.

*

Yani elinde bir ders kitabın var, işleyeceğin konular belli, sınıfta anlatıyorsun, sınavlar yapıyorsun; başarılı olanlar geçiyor, yapamayanlar sınıfta kalıyor gibi bir durum yok.

“Ben dersi anlatırım, anlayan öğrenci anlar, anlamayan anlamaz” diye de bir mantık yok!

Öğretmek zorundasın!

Dersi ve öğrenciyi sevmek zorundasınız, çünkü sevmezsen öğretemezsiniz…

*

William Farish…

1759 doğumlu olan İngiliz kimyager…

Cambridge Üniversitesi’nde özel ders veren, öğrenci başına ödeme alan bir eğitimci…

Sanayi Devrimi günlük hayatın her alanını etkilemeye başlamış, Farish yeni fikirler ve yenilik yapmak için bir uğraş içindedir.

Fabrikalarda uygulanan parçaya not verme sisteminden esinlenerek, bu uygulamayı eğitim alanına taşımaya karar veriyor.

Parça başına ücret, parça kalitesine göre puanlama ve ayırma işlemi Farish’in çıkış noktası oluyor. Ayakkabı üretiminde ürüne verilen dereceleme sisteminin........

© Hürses