Yale Üniversitesi’nden psikoloji profesörü Paul Bloom, “Günlük yaşamda bilinçli akıl yürütmenin değerini savunmak istiyorum. Kalbimizden ziyade kafamızı kullanmaya çalışmamız gerektiğini savunuyorum” diyor. Empatinin, ne kadar iyi niyetli olursa olsun, ahlaki muhakeme için zayıf bir rehber olduğunu savunuyor Bloom…

“Empati duygumu ameliyatla aldırmak istiyorum” dedi arkadaşım: “Okuduğum, izlediğim, dinlediğim her olaya sanki ben yaşamışım gibi, sanki benim yakınlarımın başına gelmiş gibi üzülmekten bıktım usandım! Twitter (X) hesabımı kapatalı 2 hafta oldu. Instagram’a haftada bir belki iki kez bakıyorum o da yine beni perişan edecek bir haberle, fotoğrafla karşılaşacağımdan korka korka…”

Mutluluğa değil daha çok mutsuzluğa empati yaptığımızdan mı yoksa ortalıkta empati yapılacak mutluluk kalmadığından mı bilmiyorum ama çevremdeki birçok insan aynı durumda. Güzel bir akşam yemeğinin orta yerinde telefon ekranına düşen bir haberle ortamı tadı tuzu kalmıyor. Sahilde yürüyüş yaparken, bir kitap okurken, müzik dinlerken, güzel bir tiyatro oyunundan çıktığında, aylak aylak gezip vitrinlere bakarken bir fotoğrafla, bir haberle dipsiz bir mutsuzluk kuyusuna yuvarlanıveriyoruz. Bizimle hiç alakası olmayan meseleler yüzünden her akşam üstü, bıkmadan usanmadan, ‘gruba karşı demlenir gibi yudum yudum’ kederleniyoruz. Üstelik oldukça uzun bir süredir bu böyle! Gördüğümüz, duyduğumuz ‘acılar-haksızlıklar-kötülükler’ karşısında kafamızı değil kalbimizi dinliyoruz.

“EMPATİ BENİ MUTSUZ BİR İNSAN YAPTI!

Prof. Bloom, empatinin yararlarını sıralarken sanattan örnek veriyor:........

© Habertürk