Kadının görünmezliği, erkeğin sevgisizliği ve tarafların birbirine karşı gösterdiği ilgisizlik… Bunların hiçbiri doğuştan gelen bir karakter özelliği değildir. Aksine, çoğu zaman geçmiş deneyimlerin, öğrenilmiş davranışların ve bilinçsiz tercihlerimizin bugüne yansıyan halidir. Bu yüzden hatırlatmak gerekir: İlgisizlik bir karakter değil, tercihtir. Ve her tercih gibi, değiştirilebilir.

Birçok kadının ilişkide yaşadığı en büyük kırılma, fark edilmemek hissidir. Sadece fiziksel olarak değil, duygusal olarak da “yok” sayılmak, zamanla kadının iç dünyasında silinme duygusu yaratır. Kadın hâlâ evi çekip çeviriyor, çocuklara bakıyor, konuşuyor — ama kimse onu gerçekten “duymuyor.” Bu görünmezlik hali, çoğu zaman çocukluk döneminde yeterince görülmeyen ya da duyguları önemsenmeyen bir kız çocuğunun yetişkinlikte ilişkilere taşıdığı sessizliktir.

Psikoterapide bu duruma sık rastlanır. Kadın, yıllardır süren bir evlilikte, “İçimde kimse yokmuş gibi hissediyorum” der. Görünür olmak, sadece bir fiziksel varlıkla ilgili değil, duygusal tanınma ile ilgilidir. Oysa toplum, kadını çoğu zaman duygularını ifade etmeden veren, anlayan ve susan kişi olmaya teşvik eder. Bu da onun........

© Haberton