Bilgiye hızlı erişim, iletişim kolaylığı ve eğlence kaynakları, dijital çağın en önemli avantajları olarak görünse de, beraberinde çocukların ruhsal gelişimi açısından ciddi sorunlar da getiriyor. Özellikle ailelerin bilinçsiz veya yetersiz ilgisi, çocukların yalnızlık ve duygusal ihmal yaşamasına sebep oluyor. Bu da çocukların gelişiminde görünmeyen ama etkisi derin olan bir psikolojik şiddet biçimi olarak ortaya çıkıyor.

Çocukluk dönemi, sosyal bağların en yoğun kurulduğu, bireyin kendini tanıdığı ve güven duygusunu geliştirdiği kritik bir evredir. Çocuk, oyun aracılığıyla iletişim kurar, duygularını ifade eder ve sosyal beceriler kazanır. Ancak günümüz dünyasında, çocukların çoğu sosyal ilişkilerini yüz yüze değil, dijital ekranlar arkasından sürdürüyor. Bu durum onların gerçek sosyal deneyimlerden kopmasına, derin bir yalnızlık hissetmesine yol açıyor.

Yalnızlık, sadece fiziksel anlamda yalnız kalmak değildir; çocukların en çok ihtiyacı olan duygusal destekten yoksun kalmalarıdır. Ailelerin yoğun iş temposu, ekonomik kaygıları veya dijital bağımlılıkları, çocuklarla kaliteli zaman geçirmeyi zorlaştırıyor. Çocuk, ebeveyni yanında olsa bile, onun duygusal yokluğunu hissedebilir. Bu durum, çocukta “değersizlik” ve “önemsizlik” hissinin temelini oluşturur.

Psikolojik şiddet denildiğinde genellikle fiziksel ya da açık sözlü zararlar akla gelir. Oysa duygusal ihmal de aynı derecede zararlıdır ve sıklıkla göz ardı edilir.........

© Haberton