İnsanın dertleriyle kederlenen; insanın acısıyla kalbinde sızı hisseden ve yaşayan acz bir insan iken, sadece insan dedikodusunu yapan, insanı birbirine düşüren, insanı yoran, iki yüzlülük yapan, özellikle altını çizmek istiyorum iki yüzlülük yapan insanla eş değer midir?

Cenab-ı Hakk bizleri yaratırken beyin vermiş. İnsanda bir kalp iki beyin olmadığı sürece insan hiçbir şekilde yaratılış mahiyetine ve amacına erişemez. Yani bir insan beyni ve kalbi olmadığı sürece bu kainatta ne oksijen alır, ne yaşar, ne sever, ne de sevilir. Mekanizma olarak sevgiyi kalpten ötesi yok deselerde aslında insan beyni ile düşünür, kalbi ile sever. İnsanın beyninde çirkinlik olduğu sürece, kalbe ne diyebilirsin ki?

Eğer insanın beyni kendini hep sübvansiyon yaptıysa ya da aşktan gayp uğrattıysa buna ne sevdayı anlatabilirsin, ne de aşkı söyleyebilirsin, ne de vicdanlı ol dersin. Çünkü “Aklı giden bir insanın ne kalbi olur, ne sever, ne yaşar” kalbimize ve vicdanımıza yani fikirlerimize sahip olalım. Bugün varız; yarın yokuz........

© Haberton