Dünya yıldan yıla dönerken,onun sükunetle not aldığı tarihler vardır.
Doğum günümüz mesela.
Ve öyle ya da böyle katıldığımız olaylarla özel hale gelen her günümüz.

Sonra daha anlamlı bir günün varlığı aklıma geldi.
Ölüm günümüz
Yılın diğer mutlu günleri arasında sinsi,görünmeden yatan,ne zaman geleceği belli olmayan bir gün.
Ama varlığı onlar kadar gerçek,onlar kadar
kesin bir gün.

Hayatın içinde, her an sevdiğimiz birilerini kaybedebiliriz.
En çok sevdiğimizi kaybettiğimiz de,kendi ölüm günümüze kadar yapabileceğimiz en iyi şey "O" hâlâ hayatttaymış gibi yaşamaya çalışmak.
Bunu yapabilir miyiz?
Denemek zorundayız.

Yas ve acı ile başa çıkmak,karmaşık ve herkese göre değişen bir süreçtir.

Uzmanlar acının evreleri olduğunu söylerler.
İnkâr,öfke ve kabullenme.

Eşim, apansız kalp krizinden öldüğünde,yaşadığım acının şiddetiyle birdenbire şu sözleri söylediğimi farkettim.
Böyle bir şey olamaz.
Daha sonra neden biz ?
Çok mutluyduk.
Daha gerçekleştirecek umutlarımız,yaşanacak hayatlarımız vardı.
İkimizde devlete olan vefa borcumuzu ödemek için "O" bir pilot,ben öğretmen olarak soluksuz çalışmıştık.
Tam birbirimize zaman ayıracağımız zaman,Allah O nu benden........

© Haber Gündemim