Çünkü hekimliğin nefesiyle ilk olarak o stajda karşılaşacaktı.
Elbette daha önce kliniklerde hastalarla temas etmiş, anamnez almış, muayene etmiş ve hocaların kontrolünde reçete dahi yazmıştı.
Ama halkla hekim olarak ilk defa temas edecekti. Bu yüzden çok heyecanlıydı. Arkadaşlarının ne zaman gideceğimi bilmiyordu. Ama o ara vermeden hemen başlamak istiyordu. O gece heyecandan gözleri uyku tutmamıştı. Sabaha kadar kalın çerçeveli gözlüğüyle hasta hekim yaklaşımı ile ilgili kitaplar okumuştu.
Ve bir Eylül günü, sonbahar esintileriyle kış hazırlıkları başlamışken, çantasında steteskopu, beyaz önlüğü, kalemi, ilaç rehberi ve kalın çerçeveli gözlüğüyle, bahçe içinde tarihi bir binada kurulu sağlık ocağına gitti. Kapıdan girerken fazlaca heyecanlıydı. Öyle ki adım atamadı ve gerisin geri kaçmak istedi. Kapıda ilk karşılaştığı kişiye kekemeleşen diliyle kendisini tanıştırdı. Ona sorumlu hekimin odasını gösterdiler.

Sorumlu hekimin odası çok kalabalıktı. Ceketli, kravatlı, şalvarlı, puşili rengarenk tamamı erkek misafirlerin yanında önce oturmak istemedi. Çıkmaya çalışıyordu ki sorumlu hekim seslendi. Sonra yerinden kalktı, kollarından tuttu, odanın ortasına iterek durdu.

“Bakın hemşerilerim! Bu gördüğünüz, hastanemize yeni atanmış çocuk profesörü. Bakın sizin için gözlerini kör etmiştir. Bakanlığa söylemiştim. Özellikle sizin için buraya getirdim” dedi.

Büyük bir şok yaşıyordu. Mezuniyetine daha on ay vardı. Daha pratisyen hekim bile olamamıştı. Mecburi hizmet kurasına katılmamıştı. Ve önünde aşması gereken bir uzmanlık sınavı vardı. Durum buyken staj için geldiği sağlık ocağının sorumlu hekimi onu kısadan profesör yapıyordu. Gözlük takması ve bıyık bırakması onu çok mu yaşlı göstermişti.

Şaka diye anlamak istedi. Ama sorumlu hekim onu polikliniğe götürünce yaşadıklarının hakikat olduğunu anladı.
“Abi ben daha reçete........

© Güneydoğu Ekspres