“Nasıl görünüyorum?” sorusu genellikle yüksek sesle dillendirilmese de en yaygın sorudur. Hiç aynanın karşısına geçmeyen var mı? Kaç kişi kaç kez ayna karşısına geçtiyse bu soru en az o kadar sorulmuş olmalı.

Peki, ayna ile cevap bulabileceğimiz basitlikte bir soru mu bu? Hayır, bu soru içten içe daha çok sorulmuş ve tam bir cevap alınamamıştır.

Kişi, muhatabının-muhataplarının karşısına çıktığında bir “biçimde” görünmek ister. Hâlbuki bir varoluşu vardır bir de varlığını sunuşu. Öncelik varoluşa dair sorular-sorunlarındır. Varoluşa dair sorular-sorunlar tam olarak çözülemese de kişi kendi varoluşuna dair bazı sezgi, bilgi, fikir ve kabullere sahiptir. Bununla birlikte bir de dışarıya sunmak-göstermek istediği bir biçim-duruş-görünüş vardır. Bu “biçim” onun aidiyetlerine ve beklentilerine göre değişir. Köken, inanç, ideoloji, cinsiyet, statü gibi kavramlar etrafında oluşmuş rolleri vardır. Ve bir şekilde bunları görünür kılmak ister. Bunları görünür kılarken de muhatabının-muhataplarının kendisini bu “biçimde” görüp, kabullenip takdir etmesini bekler. Bu beklentileri oluşturmak için rolünü ustaca oynamak, bazı görünür semboller kullanmak, sorulmasa da bazı beyanlarda bulunmak zorundadır. Aidiyetlerini gösterecek kıyafetler, aksesuarlar, semboller kullanır. Muhatabına-muhataplarına “Beni bunlarla, bu şekilde bil.” demektir bu. Bunların dışında sıklıkla sözlü beyanlarda bulunur: “ Benim için adalet vazgeçilmezdir, ben paraya hiç değer vermem, ben çok inançlı bir insanım, ben Türk’üm, ben Kürt’üm, ben sağcıyım ben solcuyum.” vb.

Peki, aidiyet ve beklentiler bu suretle ifade edildiğinde muhatabın-muhatapların kişiyi istendik biçimde gördüğü söylenebilir mi? Bu soruya olumlu cevap vermek pek mümkün olmaz. Çünkü bir sunan bir de bu sunuşu görüp değerlendiren kişinin varoluşu, beklentileri, birikimi söz konusudur. Zira gören gözün mahiyeti, görülenin ne olduğunu değil ama neye benzediğine dair algıyı inşa eder. Görenin, sunulmuşu nasıl........

© Fikir Coğrafyası