ABD’de son yıllarda sendikalar ve sendikalaşma fikri çok daha popüler, sendikalar daha etkili, daha aktif ve daha çok politik söylem üretiyorlar. Egemen sınıfların neoliberal saldırılarının başladığı 1970’lerden beri süregelen sendikaları ve emek hareketini zayıflatma ve parçalama sürecine ve on yıllarca akademide, popüler medyada, sözde sivil toplum örgütlerinde üretilen propagandaya rağmen bugün Amerikalıların yüzde 67’si sendikaları ve sendikalaşmayı destekliyor; bu son 60 yılın en yüksek oranı.[1]

Sermaye birikimi krizine ve sosyalist, komünist parti ve programların her yerde güç kazanmasına karşı burjuvazinin cevabı 1970’lerden itibaren başlattığı, temel ayağı emeği dizginlemek olan, neoliberalizm projesi oldu. Sendika ve emek örgütlerini ve emeğin kazanımlarını yok etmeye ve emekçinin yalnızlaştırıldığı, güçsüzleştirildiği esnek iş gücü piyasalarının kurulmasına dayalı neoliberal saldırılar sendikalardaki ve merkezinde emek örgütlerinin olduğu, iktidar hedefli toplumsal hareketlerdeki geri sıçramada büyük rol oynadı.[2]

Ancak son yıllarda enflasyondan çürüyen altyapıya ve sağlık ve eğitim masraflarının aileleri borç sarmalına çekmesine kadar gündelik yaşamın hemen her anını etkileyen sorunlar büyürken, grev ve eylemlerle sendikalı işçilerin elde ettiği somut kazanımlar yıllarca işveren karşısında tekleştirilmiş emekçileri yeniden örgütlü mücadeleye yöneltti. Geçtiğimiz yıl 900 bini aşkın işçi sendikal mücadeleleri sayesinde çift haneli oranlarda hatırı sayılır ücret zammı kazandı.[3] Bugün Amazon isçilerinden, araştırma görevlilerine emekçiler her alanda sendikalaşma mücadelesi veriyor.

1983’te tüm işçilerin yüzde 20’si sendikalıyken bugün bu oran yüzde 10 civarında. Aşağı yukarı 16.3 milyon sendikalı işçiye denk geliyor. Ancak sadece geçen yıl sendikalaşmak isteyen,........

© Evrensel