Doyduk mu ne?

Neden bırakıp kalktık sofradan, üstelik iştahımızın da en arttığı zamanda?

Merhum bozkırın tezenesi: “Tatlı dile güler yüze, doyulur mu doyulur mu” derken doymadan kaldırmışlar bizi sofradan.

Ondandır yüzümüzün gülmemesi ve dilimizin acılığı.

Kulaklarımız küfürden ve bayağılıktan başka şey duymuyor.

İçine ne kadar yavanlık katarlarsa katsınlar ilginç bir sezon geçirdik futbolda. İyi bir seyirci, fena olmayan düzeyde bir futbolseverdim son yıllara kadar. Ne yapıp ettiler onu da, bu özelliğimi de aldılar elimden. Yok, yayıncı kuruluş daha çok kazansın, yok adamda para var çare var, yok futbol artık futbol olmaktan çıktı derken futbolda kaybedenlerin sesinin daha çok yükseldiği günlere denk geldi ömrümüz. Kaybedenlere kulak verdiğimizde ülke, ülke olmaktan çıkmış da başka bir yere gelmişiz sanırsınız.

Ya kazananlar?

İpi önde göğüsleyenler, şampiyon olanlar?

Kentinin, semtinin, ülkenin çeşitli beldelerinin caddelerinde, sokaklarında korolar halinde, zıvanadan çıkmış, frenleri boşalmış halde küfür etmekteler.

Kime?

Kaybedenlere.

Alayına; semtine, kentine, anasına, babasına, armasına, rengine ağız dolusu, hiçbir kelimelere sığmayacak, şekilde........

© Enpolitik