IMF gelir dağılımı, eşitsizlik ve gibi konularla ilgilenen bir kurum olarak bilinmez. Ana kuruluş amacı ekonomilerin içinde düştükleri Ödemeler Dengesi krizlerini (çoğu zaman bunu Dış Borç krizi olarak okumak lazım) öncelikle kreditörlere helal gelmeyecek şekilde çözmektir. Bunu yaparken söz konusu ülkenin ekonomi programını yabancı borçları ödemeyi önceleyecek vE empoze ettiği tedbirlerle de yabancı yatırımcı güvenini tesis edecek şekilde tasarlar. Hatta, genelde krizler devletlerin ayağını yorganına göre uzatmamasından kaynaklandığı ve bunun neticesinde IMF’nin kurguladığı stand-by programları ilk aşamada maliye politikasında keskin bir sıkılaşma yaratarak “orta direk”e ağır yük bindirdiği için bu programlar “acı reçete” olarak adlandırılırlar.

Ancak 2008 ve sonrasında IMF’ye de bir haller oldu. Ülke borçlulukları ve maliye politikaları konusundaki konservatizmini yumuşattı (daha doğrusu yumuşatmak durumunda kaldı). Bundan da öte, empoze ettiği neoliberal (özellikle kur, sermaye kontrolleri ve işgücü piyasaları ile ilgili) politikaları da gevşetmek zorunda kaldı. Tabii ki yaklaşımındaki bu değişimler bir vahiy ile olmadı; pek çok ekonominin bizatihi uyguladıkları liberal politikalar nedeniyle zor duruma düşmesinden kaynaklandı.

Bu sene 2. kere seçilmesi gündemde olan IMF Direktörü Kristalina Georgieva Keynezyen (dolayısıyla da neoliberal politikalara fazla sıcak bakmayan) bir ekonomist olarak biliniyor. Georgieva geçtiğimiz hafta Cambridge Üniversitesi’nde yaptığı konuşmada “büyük ekonomilerin yavaşlama ve düşük reel GSYİH büyümesi yaşadığını ve bunun nedeninin artan servet ve gelir eşitsizliği olduğu”nu söyledi.........

© Ekonomim