Geldiğimiz noktada bazen kalemi bırakıp hiç yazmamak, dilimi susturup hiç konuşmamak; gülmeyi, yeme ve içmeyi kendime haram kılmak istiyorum. Çünkü acziyetimden, bir şeyler yapamamaktan, bir şeyler yapılmamasından, nemelazımcı tavrın neler yapabilirim/yapmalıyım tavrından çok çok fazla olması karşısında mahcubum, Rabbimden hayâ ediyorum ve Gazzeli mazlumlardan utanıyorum. Her şeyden önce insanlığımdan dolayı milyarlarca insanın niteliksizliğinden ve insan müsveddesi olmasından iğreniyorum.

Dünyanın gözü önünde, Müslüman devletlerin yanı başında beş aydır ümmetin izzeti çiğneniyor.

Yüreğimizin bir yanı Mescid-i Aksa kanlı potinlerin işgalinde, Gazze yok ediliyor.

Çoluk çocuk, kadın erkek, yaşlı genç ayırt edilmeden insanlar vahşice ve topluca katlediliyor.

Ama ‘Dostlar alış verişte görsün!’ dışında birkaç edilgen tepkiden başka ciddi bir karşı çıkış yok, bir cephe alış yok, bir ambargo yok, siyonizmin iflahını kesecek Haybervari bir boykot yok!

Birkaç milyon siyonist azgından bu kadar mı korkulur?

Bu kadar mı çekinilir?

Onlara hasım olmak, karşı çıkmak, onlarla ticari ilişkileri kesmek, onlara boykot uygulamak, askeri çıkarma yapmak çok mu zor?

Uluslararası konsensüs mü dedi........

© Doğruhaber