İfşaların birkaç devresi var.

Öncelikle ifşaya konu şiddet veya tacizi yaşıyor kadınlar ve ilk evrede çoğu zaman ağır şekilde travmatize ediliyorlar.

İkinci evre kadının kendini toparlaması, ayağa kalkması, yaşadığı şiddeti kamusal alanda açıklaması ki gerçek bir cesaret ve güç gerektiriyor bunu yapmak. Peki neden bu kadar cesur olmak gerekiyor? Çünkü ifşanın üçüncü aşaması belki de tüm diğer aşamalardan daha zor.

Kadına kulak veren, eşitliği ve onarıcı adaleti sağlamaya gönüllü bir toplum olsa elbette ki bu aşama böylesine zorlu olmaz ve kadınların cesareti böylesine sınanmazdı. Zaten eşitlikçi bir toplumda kadına şiddet ve taciz de daha az olur, olduğu anda da ifşaya gerek olmaksızın kadının yaşadığı travmaya konu olan eylem adil olarak yargılanır ve faillere gereken tavır gösterilirdi.

İfşa sonrasında faili aklayan ve saklayan dil, ‘Burada soruları ben sorarım‘ tavrıyla devreye giriyor: ‘Neden şimdi?‘, ‘Hınçla mı yazdın?‘, ‘İntikam mı?‘ vs. Bu soruların hiçbiri kadının yaşadığı şiddet ve tacizle ilgili olmuyor.

Soruların ardından eril dilin kadını tanımlanması başlıyor. Öyle ya, Tanrı Adem’e isimleri öğretti. Kategorize etme ve tanımlama otoritesi bu dilde: ‘Yalancı’, ‘iftiracı’, ‘dengesiz’, ‘hasta’.

Yıllar önce bir akademisyenin tacizini ifşa eden bir kadına sosyal medyadan öylesine saldırdılar ki kadın bu saldırıların travması yüzünden yıllarca terapi görmek zorunda kaldı. Terapi görmeleri, hatta ağır travmatik durumlarda hastaneye düşmeleri bile kadınların aleyhine kullanılan bir şey. Bütün bunlar eril dil tarafından kadının ‘hasta’, ‘güvenilmez’, ‘dengesiz’ olduğunun kanıtı oluyor.

Oysa ruh sağlığının bozulması en çok bir travmanın varlığının kanıtı. Halit Refiğ’in yönetmenliğini yaptığı Teyzem filmi, bir kadının ruh sağlığının neden ve nasıl bozulduğunun, toplumun ise kadına inanmayarak nasıl ihanet ettiğinin çok dokunaklı ve hala geçerli bir belgesi.

Diğer yandan erkek egemen iktidar........

© Diken