Memleketin pek çok yerinde kitap fuarına gittim. Bazen konuk, bazen işçiydim. Bir yayınevi çalışanı olunca, kitap fuarlarında mesai harcamak kaçınılmaz.

Tepebaşı’ndaki kitap fuarının sonuncusuna katıldığımı anımsıyorum. O sıralar Ağır Ol Bay Düzyazı dergisini çıkarıyorduk ve uzun kuyrukları aşıp içeri girmemiz, dergi sayesinde hiç de zor olmadı. Kalabalık bir insan topluluğu kalmış o günlerden aklımda. Selçuk Yamen’le dergiyi sırtlanıp fuardaki şair, yazar ve okurlara dağıtmıştık. Biz dergiciliğe bir süre daha devam ettik ama fuar Beylikdüzü’ne taşındı.

İlk zamanlar Yenibosna’ya kadar gidiyor, oradan sonrasında da Silivri arabalarına binerek fuar alanına varıyorduk. Çoğunlukla mevsim kış olurdu ve Beylikdüzü’ne hep kar yağardı. Yolları kapatmasa da tipi ve fırtına olurdu, kar ve soğuk aman vermezdi ama fuar alanının içinde olmanın güveni ve huzuru önemliydi.

Dönüşte Silivri’den gelen arabalara binmek üzere beklerken, muavinler -halk otobüsleri hariç değil- “Haydi İstanbul’a İstanbul’a…” diye seslenerek bizi aldıkları yere bırakmak için sıraya girerdi. Eh günün yorgunluğu, biraz kokteyl mahmurluğu, arkadaşları görmüş olmanın saadeti, gıybet, açlık derken yorgunluk da gelir konuk olurdu, eve gidene kadar artık pestilimiz çıkardı.

TÜYAP İstanbul Kitap Fuarı az ötedeki Tepebaşı’ndan ‘Japonya il sınırı’na (bu yakıştırmayı Ayşegül Tözeren’den aşırdım) taşındıktan sonra işlerimiz daha bir yoğunlaştı sanki. Ulaşım zorlaştı ama alan genişledi. Okurun ve yayınevlerinin hareket alanı genişleyince kitaba daha çok yer açıldı ama gel zaman git zaman maliyetler katlanarak devam edince artık fuarlara katılamaz hale geldik.

Memleketteki kitapların yüzde 80’ini memleketteki yayınevilerinin yüzde 20’si satıyor. Banka ve tekellere bağlı yayınevlerinin dışında kalanlar da fuarda bu yüz de 20’lik kesime okur taşıyor. Birkaç yıldır İstanbul Kitap Fuarı’na katılmamamız, fuarı ve nedenlerini kötüleyeceğiz........

© Diken