“Nâzım’a Bir Güz Çelengi”, Ataol Behramoğlu’nun dilimize kazandırdığı bir Pablo Neruda şiiri. Şili’nin dost şairi, “Neden öldün Nâzım?/Senin türkülerinden yoksun ne yapacağız şimdi?” diye sormuş onu yitirmenin hüznüyle. Yıllar, on yıllar geçti Nâzım gideli. Ne şiirlerinden ne de ondan yoksunuz aslında. Aşkımızı, hüznümüzü ve kavgamızı; insana, doğaya, yurdumuza ve halklara olan sevgimizi anlatmak için dizelerine başvurduğumuz Nâzım için öldü diyebilir miyiz?

Dante, Cervantes, Shakespeare, Voltaire... Ya da Mayakovski, Gorki, Brecht, Sabahattin Ali, Ahmed Arif, Orhan Kemal, Hasan Hüseyin, Ruhi Su öldüler mi? Hayır, hiçbiri ölmedi. Hepsi de eserleriyle birlikte yanı başımızdalar. Belki de bu nedenle toplumda derin izler bırakmış sanatçıları ölüm günlerinde değil asıl doğum günlerinde anmalı.

Türk edebiyatının güçlü kalemi Orhan Kemal’in 110. doğum günü yarın. Eserleri; sömürüye, eşitsizliğe ve adaletsizliğe karşı birer direniş manifestosu olarak okunmaya devam ediyor. Hepsi hem........

© Cumhuriyet