2 Temmuz 2024: Sivas katliamının 31. yılı...

Evet, 2 Temmuz 1993 Madımak Oteli’nde 33 aydınımızın ve iki otel görevlisinin laiklik ve Cumhuriyet düşmanı yobazlar tarafından yakılarak öldürüldüğü gün... Bir koca şehir halkının bu yangına seyirci kaldığı gün... Şeriat yanlısı yobazlar tarafından galeyana getirilenlerin “Yak! Yak!” çığlıklarına kulakların ve gözlerin kapandığı gün... Bir itfaiye erinin Aziz Nesin’i o vahşi güruhun kucağına atmaya yeltendiği gün... Bu korkunç olaya seyirci kalanlar sadece ürkerek ya da umursamayarak sessizliğe gömülen şehir halkı mıydı? Hayır... Dönemin iktidarda olan ya da olmayan siyasileri ne yapıyorlardı? Daha yazılacak, irdelenecek, sorgulanacak o kadar çok şey var ki bu korkunç olayla ilgili! Tıpkı Maraş, Çorum olaylarında olduğu gibi...

Önceki yıllarda da bu yaşananlara “belgesel tiyatro” penceresinden bakmanın gerekliliğini vurgularken sevgili Genco Erkal’ın “Sivas ‘93” adlı belgesel oyununu ele almıştım. Bugün, bir kez daha duyuyorum bu ihtiyacı. Şiddetin giderek tırmandığı bir ülkede tarihtiyatro ilişkisi belgesel tiyatroda “kolektif şahitlik” olarak biçimlenir. Bilindiği gibi, belgesel tiyatronun önemi gerçeklere, belgelere, somut verilere dayanarak doğru bir açıdan bakabilmekte yatıyor. Bu bağlamda........

© Cumhuriyet