Herhangi bir kaygı gözetilmeksizin bina edilen kentlerin birinde, neredeyse her gün yoksul mahallelerin kimini kat ederek varıyoruz düş yerine. Bir mahalle nasıl yoksulun olur, yoksul mahallesi neye benzer, içlerinden hangileri bu yakıştırmayı neden hak eder, bu kente taşındım beri tüm bunların üzerine düşünmek gündelik bir meşakkate dönüştü.

Benim te baştan toylukla bu yakıştırmayı yaptığım o mahallelerden biri, ilk gözbebeği, kilit taşlarla sokakları örülü olan, her bir tarafından elektrik tellerinin sarktığı, ani yoğun yağışlara karşı önlem olarak çatılarından sokağa doğru uzatılmış ince boruları, her köşesinde bir seyyar satıcısı, türlü türlü yoğun kokuların, vaktiyle canlı olması kaçınılmaz renklerin herhangi bir uyumdan uzak olduğu sonradan olma dar ama işlek caddesi, işte bu çeşit çeşit renklerle boyalı, çoğu yamalı derme çatma yapıların aralarına serpiştirilmiş yüksek katlı konutları, dar sokak araları, istisnasız hepsinde koşuşturan bebeleri, nereden çıkacağı belli olmayan çıkardığı ses kadar hareket etmekten yoksun motorları, yazmalarını sıcağa rağmen çıkarmayan analar, ince belli genç güzel kızlar, atletli kavruk oğlanlar, avuç içlerinde bir dünya taşıyan gözleri kör kulağı sağır ergenler, bağır çağır iş gören işçiler, karşılıksız kalmayan bakışlar ile her geçişimde bir iz bıraktı bende.

İlkin beliren tüm bu düzensizlik sonraları bir ahenk sunuyor sunmasına yine de henüz başlarda aklıma takılmış bir soru hala zihnimi kurcalıyor, bu keşmekeşin içinde kilit taşları nasıl da öylece düzenli kalabiliyor, içlerinden biri nizamı bir bozsa yağması içten bile değil belki de zalimin zulmü üzerine, açlık ve yoksulluğun, umutsuzca ve çaresizce kendine dönmüş öfkenin varlık sebebi üzerine. Öylece duruyorlar ama. Ben de o kilit taşlarından biriymişim gibi hissediyorum her üstlerinden geçişimde. Öylece yaşanıyor bu ne idüğü belirsiz hayatlar. Birçok neden sayılabilecek olsa da bu eylemsizliğin berisinde, ne bu mahallenin pek de sakin olmayan insanları, ne de........

© Bianet