Yazın telaşı yavaş yavaş çekilirken, Eylül sessizce sokaklara sızıyor. Ne tam sıcak, ne tam serin; ne yazın ne kışın sesi. Arada kalmış gibi ama aslında tam da yerinde. Sonbahar, Ankara’ya başka bir yakışıyor. Kavakların sararmaya yüz tuttuğu, sabahların serin ama umutlu olduğu bu şehirde, Eylül bir mevsimden fazlası. Bir geçiş değil, bir durak. Düşünmek için, durmak için, yeniden başlamak için.

Ankara’da Eylül, gri tonların altına gizlenmiş bir sıcaklıktır. Kocatepe’nin gölgesinde yürüyen memurdan, Cebeci’de sabah dersine yetişmeye çalışan öğrenciye kadar herkesin adımlarında bir yavaşlama olur.........

© Anayurt