Üzerine yazmak istediğim konu çok. Hem dünya, hem de ülke gündemi Başkenti bu hafta kavuran hava kadar sıcak ve kavruk; ancak benim şahsi bir tercihim tüm bunların dışında bir yerde kalmak bu defa epey zaman sonra... Gerçekten sıktı çünkü cem-i cümlesi, sıktılar! Bir defa da ben yoklarmış gibi yaşamanın keyfine-konforuna varayım diyorum çoğu insan gibi. Zihnime kafa izni veriyor ve muhatap olmuyorum hiçbiriyle. Bu vesileyle, geçtiğimiz günlerde sosyal medyada rastlayıp beni çocukluğuma götüren, tatlı mı tatlı, samimi bir enstantaneyi buraya taşımak, okurlarla farklı bir konuda hoşbeş edeyim istiyorum biraz. En çok da doğma-büyüme, bütün çocukluğu Ankara’da geçenlerle…

Yazıma başlangıç noktası olan görsele, yoğun geçen bir mesai yorgunluğuyla X hesabında gezinirken rastladım ve fotoğrafın bana anımsattıklarıyla o an bütün dünyam birkaç dakikalığına değişti, güzelleşti. Sosyal medya jargonuyla “meme” olmuş diyebileceğim biraz eski tarihli bir X (Twitter) paylaşımındaki fotoğrafta, 9-10 yaşında bir oğlan çocuğu balkonda serili minderlerin üstünde oturmuş, önünde mütevazı yiyeceklerden tabaklar… Paylaşıma düşülen notta ise “Piknik yapıyoruz” gibi sevinçli bir ifade… Aklıma kardeşlerim ve mahalle arkadaşlığıyla geçmiş çocukluğumuz gelip de burnumun direği o günlere özlemle sızlarken, çocukluğun hiç milliyetinin olmadığı düşüncesiyle gülümsedim. Uzun uzun fotoğrafa baktım tebessümle; söz konusu karedeki ortamın benzerini yaşayan veya albümünde tıpatıp benzer fotoğrafları olan........

© Anayurt