Bu göç daha sessiz, daha derin, daha içten içe.

Adı konmamış ama herkesin kalbinde yankılanan bir göç: Kalp göçü.

Kimi gitmedi ama gitmiş kadar uzaklaştı.

Kimi sustu, konuşacak kimse kalmadı diye.

Kimi küstü, çünkü kırıldığı yer tamiri olmayan bir yerdi.

Kalp göçü yaşayanlar pasaportlarını değil, aidiyetlerini kaybettiler.

“Bu ülke benim de ülkem” diyemeyen çocuklar, “Beni kimse anlamıyor” diyen gençler, “Emek verdim ama yok sayıldım” diyen kadınlar, “Ne yapsam yerim değişmiyor” diyen işçiler…

Hepsi bu görünmeyen göçün yolcuları.

Kalbini alıp içine gömen milyonlar.

Ve ne yazık ki, bu göçle kimse ilgilenmiyor.

Çünkü ne istatistiklerde yerleri var, ne de resmi açıklamalarda.

Oysa her küskünlük, toplumsal bağların bir lifini daha........

© Analiz