Početkom 1980-ih godina prošlog veka dogodile su se tektonske političke promene u čijem se središtu našla osovina Vašington – Vatikan. Posle izbora Jovana Pavla II za novog poglavara, Rimokatolička crkva je napustila dotadašnju politiku ekvidistance u odnosu na oba suprostavljena bloka i tako postala udarna pesnica atlantističke geopolitike čiji je osnovni cilj bilo totalno razaranje komunizma i Istočnog bloka.

U okviru zajednički osmišljene „Nove istočne politike“ doneta je odluka o razaranju evropskog pravnog i političkog poretka koji je uspostavljen na temeljima oba svetska rata, što je podrazumevalo reviziju Jalte i Versaja. Kao doprinos u ostvarenju ovih ciljeva treba tumačiti „novi Trojni pakt“ koji su februara 1976. godine u najstrožoj tajnosti potpisali SAD, Nemačka i Vatikan, a kojim je predviđeno razaranje Jugoslavije na štetu srpskog naroda. Poznati francuski general Galoa je o tome javno govorio, svedočeći da je nemačka strategija razbijanja SFRJ bila motivisana osvetom prema Srbima, prvenstveno zbog njihove uloge u oba svetska rata.

Naime, nemački strateški cilj još od kraja 19. veka bilo je stvaranje velike političko-ekonomske osovine Severno more – Persijski zaliv koji je konkretizovan izgradnjom železničke pruge Berlin – Bagdad, a čija je jasna svrha izlazak na topla mora. Ovim nemačkim planovima protivile su se druge velike sile, pre svega Engleska, Francuska i, u izvesnoj meri, carska Rusija, pa je, po mišljenju Galoa, to i bio uzrok Velikog rata (1914-1918) i golgote koju je tom prilikom prošla malena Srbija. Drugi svetski rat je takođe bio motivisan istim strateškim interesima koji su se ispoljili u surovoj agresiji na Jugoslaviju i nemačkoj politici fragmentacije srpskog istorijskog i etničkog prostora. Ta politika glavni je uzrok stvaranja Nezavisne Države Hrvatske u kojoj je srpski narod doživeo stravičan genocid. Kao što se zna, duhovni pokrovitelj genocida (1941-1945) bila je Rimokatolička crkva, čije motive za  raspad Jugoslavije nije potrebno posebno obrazlagati. Međutim, ono što je sa istorijskog i moralnog smisla sporno jeste uloga Amerike u ovim procesima.

U svojim kapitalnim istraživanjima „postherojskog rata protiv Jugoslavije“ (1991-1999) naša ugledna profesorka međunarodnog prava Smilja Avramov ukazivala je na jedan reverzibilan istorijski proces koji ima svoje duboke korene u razmišljanjima zapadne političke elite, koja su naročito došla do izražaja u Americi za vreme mandata predsednika Ronalda Regana. Reč je o korenitoj izmeni hladnoratovske paradigme gde je umesto dotadašnje „strategije obuzdavanja Sovjetskog Saveza“ počeo da se primenjuje model „prikrivenih akcija“, oslonjen na delovanje obaveštajnih službi u pozadini Gvozdene zavese. U tom pogledu, strukture Rimokatoličke crkve su bile idealan medijum za ostvarenje ovih ciljeva.

Odnosi između Amerike i Vatikana uzdignuti su na najviši diplomatski nivo aprila 1983. godine, čime je okončana gotovo dve stotine godina duga tradicija prekinutih diplomatskih odnosa između dve države. Tome su svakako lično doprineli predsednik Regan i papa Vojtila. Osim........

© Нови Стандард