TBMM’de kurulan Terörsüz Türkiye Komisyonu, uzlaşma konusunu da görüşüyor. Toplumsal uzlaşma ithal edilemez. Türkiye kendi modelini kurmak zorunda. Hakikatle yüzleşme ve geçmişle hesaplaşma gereklidir. (Foto: TBMM)

Milli Dayanışma, Kardeşlik ve Demokrasi Komisyonu’nun toplumsal uzlaşma konusunu görüşmeye başladığı bu dönemde, geçmişte defalarca olduğu gibi sadece “silahların susması” üzerine değil, toplumun bütün katmanlarında gerçek bir uzlaşma üzerine kafa yormamız gerekiyor. Çünkü barış, yalnızca bir anlaşma metninin ya da siyasi takvimin ürünü değildir; barış, toplumun kendi içinde yeniden konuşabilme, geçmişiyle yüzleşebilme ve geleceğine dair ortak bir umut dili kurabilme yeteneğidir.
Ne var ki, Türkiye’de “uzlaşma” kelimesi bugünlerde çokça dile getiriliyor ama çok az anlaşılıyor. Bu kavramın içi doldurulmadan yapılan her çağrı, sadece güzel bir temenni olarak kalıyor. Oysa toplumsal uzlaşma, barışın duygusal zeminini, ahlaki pusulasını ve kurumsal garantisini aynı anda içinde barındırır.

Barış süreçlerinde “uzlaşma” çoğu zaman duygusal bir jest ya da diplomatik bir dil unsuruna indirgenir. Oysa toplumsal uzlaşma, bir toplumun kendine aynadan bakma cesaretidir. Türkiye açısından öncelikle şu soruyu sormamız gerekiyor: Biz neyi, kimlerle ve hangi geçmiş üzerinden uzlaşmaya çalışıyoruz?
Cumhuriyet’in yüz yıllık tarihi; modernleşmenin sancıları, devletin güvenlik refleksleri, kimlik siyasetinin yarattığı kutuplaşmalar ve ekonomik eşitsizliklerle örülmüş bir miras taşıyor. Kürt meselesi ise bu tarihsel dokunun en karmaşık, en derin katmanını oluşturuyor. Dolayısıyla Türkiye’deki toplumsal uzlaşma arayışı yalnızca Kürtlerle Türklerin, devletle vatandaşın ya da doğuyla batının barışı değildir – devletin kendi vatandaşına karşı adalet, güven ve aidiyet ilişkisini yeniden tanımlama sürecidir.

Toplumsal uzlaşma ithal edilemez; her ülke, kendi tarihsel, sosyolojik ve kültürel bağlamı içinde özgün bir........

© yetkinreport.com