Herkesin bildiği üzere “marifet iltifata tabidir”. İnsanların bir kısmı hiçbir donanımları, nitelikleri olmadığı halde varmış gibi izlenim yaratmayı becerirler. Bir nevi, boş teneke gibi çok ses çıkarırlar. Gerek çevremizde, gerekse sosyal medya ve televizyonlarda bu tür insanların örneklerini görürüz. Daha doğrusu kendisinin reklamını yapmayı bir marifet sayarlar. Bilgisizlikten, kibirden veya aşağılık duygusundan mı kaynaklanır, bilemem!
Bir kısmı da dolu dolu olduğu, nitelikleri yukarıda olduğu halde kendisinden söz edilmesinden hoşlanmazlar. Dolu başak gibi başlarını eğerler. Belki de, bilgi ve becerinin oluşturduğu bir özgüven ve mütevazılıkla yaşamlarını sürdürmeyi yeğlerler. Hiçbir kimseye yalvarmadan, boyun eğmeden, onurlu biçimde toplumsal rollerini yerine getirirler. İnsanları bu betimlemeyle keskin bir biçimde ikiye ayırmak gibi bir genellemenin içinde bulunmak da istemem. Ama olumlu veya olumsuz örneklerini, yaşamımızın herhangi bir yerinde görebiliriz, rastlayabiliriz.
***
Dinleyici olmanın dışında müzik ile ilgili bir becerim yoktur. Ne bir müzik aleti çalabilirim, ne de söyleyebilirim. Yeteneğim olmayabilir. Ama bir müzik eğitim almadığım da aşikârdır. Bundan dolayı iyi bir dinleyici olmanın peşindeyim. Dinleyici olmanın keyfiyle “Müzik ruhun gıdasıdır.” diyorum.
Müzik, fındık bahçesinde kuş sesi dinlemektir. Bir okul müsameresinde çocukların sevincidir. Bir köy........

© Yeşilgiresun