İlk ebeveynimi yüce yaradan olarak görüyorum. Bizleri ağırlığımızla, mizacımızla yaratan Allah. Varlığını bazen mucizeleriyle bazen sessiz bir lütufla hissettiren o ilahi güç. Mucize illaki akıl almaz bir olayın vuku bulması değildir.

Bazen öyle durumlar cereyan eder ki; ona başka bir adlandırma yapamazsın. Belki yalnız sen fark edersin, kimseyi inandıramazsın; anlatmak bile istemezsin. Büyüsü bozulmasın diye inandırmaya da çalışmazsın. Ama bilirsin o besbelli bir mucizedir. İşte o cömert yaradanın, aciz seni sahiplendiğini hissettiğinde, utancın boyunu aşar. Bendini sarsar. Doğruyu söyleyen Azim Allah’a, ruhunla diz çöker hesapsız şükredersin. Yetmeyeceğini bile bile.

Tüm bu içsel huzuruma rağmen, son zamanlarda yoruluyorum. İnsanların dünyaya baktığı gözle bakamıyorum. Ya onlar bir şeyleri yanlış anlıyor… ya da ben her şeyi.

Gaza gelmek çağımızın hastalığı. Sanal ortamda birbirini gaza getirip, içinde mantık bulunmayan B12’siz beyinlerle saldırganlık yapılıyor. Sosyal medya, aklı örseleyen bir sahne gibi.

İnsan bildiğini bilir, bilmediğinden ne umar? Kumar, kumar… Bazıları hiç emek vermese de arkaları kollanıyor.........

© Yeniçağ