Görmenin acı verdiği yerden dünyaya sesleniyorum; hayat acılar biriktiriyor ve usanmadan ve utanmadan yolar gösteriyor. Ölüler yaşayanlara karışırken, yaşayanlar da ölülere karışıyor. Büyütülen ve küçülen her şey bir gün geliyor ve başa geliyor. Çünkü hırpalanmış hayat başka bir yaşamak tanımıyor.

Günler bazen asırlar gibi geçerken, mekânın zamana hükmü hesaplanamıyor. Günler geliyor, günler geçiyor ve insan yine bir başına kendine dönüp bakakalıyor. Kader deniliyor, keder sayılıyor, kandırmak biliniyor, kanmak diye kaydediliyor; oysa insan zaten dünyaya kanarak ve dünyada kanayarak kendini var ediyor.

Keşmekeşi buraların ve keşkeleri yaşamanın birbirine karışıyor. İnsan durup dururken kendine masal arıyor ve gün geliyor masalara da masallara da karışıyor. Kendini yaratan insanın dünyada yeri mazilerde kayboluyor. Bulan insan kaybetmeyi de kaybolmayı da kendinde buluyor. Aramak bazen çok güzel bir yok olmanın eşiğini gösteriyor ve insan oralarda aynı akıbeti yaşıyor.

Sessizliğin hükmü eşiğini yitirdi, seslerin mesafesi yankısını unuttu. Bihaber aykırılıklar, birdenbire ayrılıklar, birbirinden........

© Yeni Yaşam