Onun İstanbul resimleriyle ilk tanıştığınızda renk cümbüşü içinde bir mimarın şehir projesi gibi görüyorsun.

Sonra tablodaki görüntü “ben resimim” demeye başlıyor.

Ve resimdeki ayrıntılar ve renk uyumu seni büyülerken sanatçıya olan hayranlığının dozu artıyor.

Çok yönlü bir sanatçı ama önce insan.

Devrim Erbil’i mutlu eden şeyler kendi ifadesiyle; “Resim, aşk ve şiir”.

Başlıktaki “İki rengi bir araya getirmek iki insanı bir araya getirmekten zordur” sözü de ona ait.

Renk konusunu çok ciddiye aldığını ilk kızına isim olarak Renk adını vermesinden anlıyorsunuz.

İkinci kızı ve erkek kardeşi ile söyleşiye gelen sanatçı onları da söyleşiye gelenlerle tanıştırmayı ihmal etmedi.

Şiire olan sevgisini de söyleşiye ayrılan zaman bitmesine rağmen son olarak sevdiği iki şiiri araya sıkıştırmasından anladık.

Aşk konusu özel hayata girdiği için bizi ilgilendirmiyor.

Sanatçılar, şairler marjinal insanlar.

Onlara özel hayat penceresinden bakmamak lazım,

Gerçek sanatçılardan bahsediyorum.

Ahlaksızlığı kuralsızlığı, görgüsüzlüğü, benciliği sanatıyla meşrulaştırmaya çalışanlar konumuz dışı.

Sahneye çıktığında konuşmasına resim sanatıyla ilgili belgeselini hazırlayan yönetmen Durmuş Akbulut’a teşekkür ederek başlayan biri.

Mütevazı bir insan.

Konuşmayı seviyor ve çok doğal.

Onu dinlerken karşınızda dünya çapında ünlü bir sanatçı değil de sanki mahalleden 40 yıldır tanıdığınız insan varmış gibi........

© Yeni Şafak