Beden bedendir. Deriden, etten, kemikten, kastan, kandan, sudan ve diğerlerinden oluşur. Emanettir. Tüm emanetler gibi “hıyanet edilmemesi gereken şeyler” rafında değerlendirilmesi gerekir.

Nefs nefstir. Kendinden başkası olmayan kendidir. Kendiliktir esasta. İnsan kendine aldanınca nefsine aldanmış olur. İnsan kendini doğru bir yola sokunca nefsini eğitmiş olur. Bilinen şeydir. Kendiliğini yitiren kendini yitirir. Kendini yitiren kendiliğini kaybeder.

Ruh ruhtur. Yaratanın insana kendinden üflediğidir. Bedenle bedenlenmesi, nefsle nefslenmesi, kendini kendi sayması geçicidir. Bir nefhadır yahut bir cevherdir yahut bir sebeptir yahut bir sonuçtur. Hepsi birdendir ama hiçbiri değildir belki de.

Sır sırdır. Ele geçirmesi kolay görünür ama hadi yiğitsen geçir ele de “ballar balını buldum, kovanım yağma olsun” demeyi başar bakalım. Sır sandığın değildir. Sır sanmadığın sırrın kendisidir belki de.

“Taşın sırrın bilirim” diyen Türkmen kocası bildiğinin taşın değil harcın sırrı olduğunu, sırrın da harçta olmadığını bilse de erse… Ona Karagöz der miydik yine de? Hacivat’ı hiç sormayın. O sırrı okuduğu risalede, dinlediği derste........

© Yeni Şafak