Kıymetli dostlar, hayatımız, hızla akan bir nehir misali. Bizler, o nehrin kıyısında durmuş, her an değişen akıntıyı anlamaya çalışan, çoğu zaman da boğulmaktan son anda kurtulan “çağdaş” ebeveynleriz.. Anılarımız, eskiden aile albümlerine sığarken, şimdi bulut depolarda yüzlerce dijital kareye dönüştü. Çocuklarımız ise parmak uçlarında tüm dünyayı tutabilen, bambaşka bir realiteye doğdu. Peki, bu yeni denklemde ebeveynlik rolümüz neye evrildi? Ve bu evrim, bizi çocuklarımızdan uzaklaştıran, görünmez duvarlar ören bir “hayal kırıklıkları labirentine” mi sürükledi?
Bir zamanlar “kuşak çatışması” denince aklımıza saç stilleri veya müzik zevkleri gelirdi. Şimdi ise bu kavram, çok daha derin bir anlam taşıyor: Dijital uçurum. Bizler, çocukluğunda sokakta oynayan, ansiklopedilerden bilgi edinen son nesiliz. Çocuklarımız ise dünyaya bir tabletle, akıllı telefonla gözünü açtı. Onların gerçekliği, ekrandan ibaret. Bu durum, ebeveyn olarak bizde bazen panik, bazen hayranlık uyandırıyor. Hızlarına yetişmekte zorlanıyor, onları anlamakta güçlük çekiyoruz. Onlara “iyi bir yaşam” sunmak adına en son teknolojik cihazları, en iyi okulları sunarken, fark etmediğimiz bir şey var: Onlar bizim........

© Yeni Meram