20 Ekim günü Kıbrıslı Rum bir arkadaşım adanın kuzeyini ziyaretten döner dönmez sevinç içinde aradı: “İnsanların yüzü gülüyor...”

Elbette... Umut güzel şeydir, sevinçli şeydir...

Bütün umutların heba olduğuna inanan ve kamusal alandan elini ayağını çeken bir aydın da aradı: “Şimdi bir şeyler yapma zamanıdır”.

Arayan yabancı diplomatlar ve basın mensupları da çoktandır ilgilenmeyi bıraktıkları Kıbrıs Sorununda şimdi neler olabileceğini sorup duruyorlar.

Kısacası, değişim rüzgarları esiyor...

Kuşkusuz bu, 19 Ekim Seçimlerinde Tufan Erhürman’ın c’e yakın bir destekle beklentilerin üzerinde oy alarak seçimi kazanmasının yarattığı umutlu bir ortamdır.

Erhürman ve onu destekleyen siyasi partilerle sivil toplum kuruluşları büyük bir başarıya imza attılar ve sekiz yıldan beri donmuş Kıbrıs görüşmelerinin yeniden başlamasına yönelik bir umut yarattılar.

Bilindiği gibi, Crans Montana’da 2017 yılında yapılan Kıbrıs Konferansının başarısızlıkla sonuçlanmasından sonra umutlar tükenmiş, beklentiler sona ermişti.

Türkiye federal devlet formülünden uzaklaşarak iki-devletli çözüm modelini savunuyor, Kıbrıs Rum tarafı da bunun arkasına saklanarak Blame-Game oynuyordu.

Sonunda, iki-devletli çözüm modeli kimse tarafından kabul görmedi ve mevcut statüko Kıbrıslı Rumların çözüm iradesi sınanmadan devam etti.

Statükoyla beraber Kıbrıslı Türkler de dünyadan kopuk yaşamaya devam ettiler ve derin bir umutsuzluğa kapıldılar.

Öte yandan, bu çıkışsız statüko içinde Türkiye Kıbrıslı Türklerin yaşam biçimine müdahale edip durdu. Bu durum, seküler ve laik bir toplum olan Kıbrıslı Türklerin başkaldırısına yol açtı.........

© Yeni Düzen