6 Şubat depreminin ikinci yılında Adıyaman ve Kahramanmaraş’taydım. Maalesef ki deprem, o gece sadece evleri yıkmadı; birçok aileyi birbirinden, sevdiklerinden de ayırdı. Kimi insanımız çocuklarını, kardeşini, arkadaşını; kimileri de eşini, dostunu, akrabasını; çocuklar anne babasını yitirdi. Gönül isterdi ki böyle bir felaket hiç yaşanmasın ve böyle bir acıyı kimse duymasın. Ancak bu bir doğa olayı ve şu anki bilimsel çalışmalar ve teknolojik gelişmeler, henüz depremlerin önüne geçebilecek düzeyde değil. Ancak yapılabilecek şeyler elbette ki var. Bundan sonraki zamanlar için hem sivil kurumlar, kuruluşlar, sektörler; hem de devlet eliyle birlikte yapılabilecek çalışmalarla ve planlamalarla sağlam bir yapılaşma politikası izlenerek böylesi felaketlerde can
kaybının ve zarar ziyanın önüne geçilebilir.

Bu büyük felaketin ardından bölgeye ikinci kez gittim. 6 Şubat‘ta da oradaydım. O yaşanan felaketi yakından görmüş ve birçok boyutuyla değerlendirme fırsatı yakalayabilmiş biri olarak, asrın felaketinin henüz ikinci yılında, bölgeyi bu denli ayağa kalkmış olarak görmek, elbette ki hepimizi ve beni oldukça memnun etmiştir.
Bu kadar hızlı bir yapılanmayla her anlamda bölgeyi ayağa kaldıran devletimiz, insan üstü bir çabayla iki yıl gibi kısa bir sürede işsizlere iş, yurtsuzlara yurt, evsizlere ev olmayı başarmış. Deyim yerindeyse “devlet baba, onca insana kol kanat germiş.”

Adıyaman ve Kahramanmaraş’ımızı, her anlamda kalkındırarak “yeniden insanına can olmuş.” Hızla sarılan o buruk acı, hüzün ve yaralar, yerini sevince ve tatlı bir heyecana bırakmış. Evlerini, iş yerlerini ve hayvan barınaklarından tutun da aklınıza gelebilecek her şeyini bir gecede, o büyük felaketle kaybeden bölge insanının
yüzünde, o sevinci görmek, hepimize iyi geldi. Elbette ki bundan sonra bölgeye yapılacak diğer yatırımlarla bölge, birkaç yıl içerisinde daha da müreffeh olacaktır. Ancak bu haliyle bile devletimizin, bölgemize ne kadar çok mesai harcadığı, çıplak gözle bile görülebiliyor.

Her şeyden önce insanın temel........

© Yeni Birlik