Mızrak Çuvala Sığmadı

Bir söz vardır: “Mızrak çuvala sığmıyor” derler. Bir şeyi bir yönüyle gizlemek istersiniz. Fakat o şey, başka bir yönden kendini ele veriyor. Gizleyemezsiniz. Hatta sizi izleyenler bunu hissederler.

Bediüzzaman kendini olabildiğince setretti Kendini gizledi. Fakat birçok yönden de kendini ele vermekten kendini koruyamadı. Bu mümkün olmadı.

Tevazuu çok yüksekti. Kibir ve gururu asla olmadı. Kendisine küçük şeyler için geleni talebesi saydı, büyük şeyler için geleni kabul etmedi.

Mesela Barla’ya ilk gelip kırlara çıktığı zamanlarda kendisine yaklaşan ve “Hocam sana ilmihalden bir şeyler soruversem, bana cevabını deyiverir misin?” diyenlere kapıyı açan ve talebesi kabul eden Bediüzzaman, günün birinde, “Acaba Bediüzzaman Mehdî midir, kimdir bir göreyim” diye Isparta’ya gelen Manisa’lı Emin Hocayı kabul etmedi. Yüzüne bile bakmadı.

Talebelerine her zaman, “Ben de sizin bu ders-i Kur’âniyede bir ders arkadaşınızım. Ben en ziyade muhtaç ve fakir olduğumdan bu kudsî hakikatler en evvel bana ihsan edilmiştir. Ben makam sahibi değilim. Ben kendimi beğenmiyorum. Beni beğenenleri de beğenmiyorum. Kardeşlerim, sizi bütün bütün kaçırmamak için nefsimin gizli çok kusurlarını söylemiyorum”1 diyen Said Nursî, bunları........

© Yeni Asya