Dindar Allah korkusu ile haramlardan kaçan kimsedir. Dinci ise kalbinde Allah korkusu taşımadığı halde kendisini dindar göstererek dini kendi maksadına ve faydasına kullanan kimsedir. Dindar, ihlâslı samimî, dinci ise kurnaz ve bencildir.

Din, insanın Allah ile olan ilgi ve alâkasını, Allah’ın emirlerine göre varlıklarla olan münasebetlerini tespit eder. Buna din dilinde “hukukullah ve hukuk-u ibad” denir. Bediüzzaman “İmana ait bilgilerden sonra en lâzım ve en mühim a’mâl-i salihadır. Sâlih amel ise, maddî ve manevî hukuk-u ibada tecavüz etmemekle, hukukullahı da bihakkın ifa etmekten ibarettir”1 buyurarak bu hususa açıklık getirmiştir.

Dindarlık sadece gözle görebildiğimiz ibadetler, merasimler ve ibadethanelerden ibaret değildir. Dinî hayatın, dindarlığın görülen ve görülmeyen yüzü vardır. Camiler, mabedler, simgeler, semboller, kıyafetler, dinin görünen, şeklî ve maddî boyutlarıdır. Kılınan namazın huşu içinde edası ve insanları her türlü fuhşiyat ve........

© Yeni Asya