İnsan, kalabalıklar içinde bile kendini yapayalnız hissedebilir. Bu hissiyat zamanla içten içe bir çöküşe, zihin dağılmalarına ve ruh karanlıklarına yol açar. Depresyon ve anksiyete gibi çağın yaygın ruh hastalıklarının temelinde çoğu kez işte bu derin yalnızlık hissi yatar.

Yalnız kalan insan, iç dünyasını besleyemez hâle gelirse, oluşan boşluk çoğu zaman nefsin arzularıyla, modern hayatın yapay tatminleriyle veya şeytanın sinsi vesveseleriyle dolar. Bu durum, insanın manevî dengesini altüst eder. Özellikle kişi kendisini “görülmüyor, duyulmuyor ve anlaşılmıyor” hissettiğinde, dış dünya giderek silinir; yerini iç sesler, karanlık düşünceler ve derin bir çöküş alır. İşte o anda nefsin hevâsı ve şeytanın vesvesesi devreye girer.

Oysa ki dinini bilen bir mü'min için böyle bir yalnızlık kapısının aralanması dahi mümkün değildir. Kur’ân, “İnsan, kendisinin başıboş bırakılacağını mı zanneder?”¹ gibi pek çok ayetle insanın sahipsiz ve başıboş olmadığını açıkça bildirir:

Bu ayetler sadece yalnızlığı reddetmez; aynı zamanda Rabbimizin bizi her an gördüğünü, bildiğini ve sahiplendiğini de vurgular. Allah Teâlâ hiçbir kulunu boşlukta bırakmaz. Lâkin biz zaman zaman........

© Yeni Asya