Kâinat’da Vedud esmasının tecelligâhıdır. Varlık âleminin mayasında sevgi vardır. Temelinde sevgi dercedilmiştir.

Her şey, sevgi, muhabbet üzerine inşa edilmiştir. Deyim yerindeyse “kâinatı şöyle bir sıksanız, muhabbet damlar..”

Bunu her şey de her ş’en’de görebilir, rahmet-i İlahiye’nin izini sürebilirsiniz.

Bediüzzaman da “Muhabbet şu kâinatın sebeb-i vücududur, hem şu kâinatın nuru, hem hayatıdır” der. (24. Söz) Hasılı insan; sevgiyle yoğrulmuştur. Demek her insanın fıtratında hayra meyelan, sevgiye cevelan vardır. Doğduğunda her insan eşit haklara sahip olarak doğar. Tertemiz beyaz bir sahife olarak başlar hayata.

Hal böyle iken, bazen (imtihan sırrı) ailesi veya çevre faktörüyle, zamanla bozulmaya başlar. Fıtratındaki sevgi cevheri sönmeye yüz tutar. Ayrık otu gibi toplum içinde sırıtır. Çevresine negatiflik yayar. Sevgi, bir insandan sıyrılıp çıksa, geriye kötülük makinesi gibi bir varlık kalır. Acınasıdır, sevgisini kaybetmiş insanlar. Şaşarım böylelerine. Sevgi’den cüda........

© Yeni Asya