Hep imrenirdim arkadaşımın ayağındaki uzun konçlu, önü kopçalı ve bağlı, taban topuk köseleden yapılmış ve kabara çakılmış deri potinlere…

Bunlar, kış mevsiminde giyilirdi.

Potinin tabanındaki kabaralar kara gömülür, buzda ise, tutmazdı. Anlayacağınız, “mest”in sağlamca yapılmışı ve lastiksiz kullanılanı potin denen bu nesne. Bazen arkadaşlarım buzlu zeminlerde bu potinlerle çok güzel kayarlardı. Altındaki kabara, paten olurdu sanki.

Çoğu zaman ayak ölçüsü alınıp özel olarak imal edildiği için, ekseri, varlıklı kimselerin çocukları giyerdi onları.

Bir görseniz; yürürken ne de güzel tıkırdar, ayak tabanı büküldükçe gıcır gıcır ses çıkarırdı.

Bugün bile hâlâ, gönlüm hep o potinde. Ama ne onu yapacak mahir usta ne de giyecek takat kaldı.

Birçok insanın buna benzer tatmin olmamış duyguları, elinin ulaşamadığı arzuları olmuştur. Telâfi edilebilenleri, edilmiştir belki. Ya edilemeyenler? İşte onlar, ömür boyu yaşar durur gönülde. Dikkat........

© Yeni Asya