Toplum olarak acıya alıştık. Başkalarının yaslarını televizyondan izlerken içtiğimiz çay soğumadı. Ama bu alışkanlık, bizi insanlığımızdan uzaklaştırmamalı. Sessiz kalmak, şiddeti onaylamak demektir. Bu noktada herkesin taşıyacağı bir sorumluluk var: Eğitimcinin, anne babanın, komşunun, din görevlisinin, hatta mahalle bakkalının bile…

Şiddet bir sonuçtur. Nedenleriyle yüzleşmeden, sadece faili suçlayarak çözüm bulunamaz. Psikolojik destek sistemlerinin eksikliği, aile içi eğitim boşlukları, medya yoluyla normalleştirilen öfke kültürü ve cezasızlık algısı şiddeti besliyor. Bu kısır döngü kırılmadıkça yeni Rojinler, yeni Yusuflar, yeni anneler kara toprağa........

© Van Havadis